Historias de Sekso Cítrico

Este e Tom Jardy, dos Jardy de toa a voda de preto de Cambeo. Cunha tía do rapaz este era a Husefina, (coñecela seguro do Centro Galego en UK, que e a presidenta) a que marchou a Arguentina de cativa servindo cunha familia de Padrón, e cando medrou a familia foi a Injlaterra e ela entrou a traballar en Baquinjam e coñeceú un maiordomo escocés da zona de preto de Aberdin ou así, creo que foi. Bueno, o caso, o rapaz nacera na Peroxa, pero a nai, que non daba feito nada con él, madouno coa tía a Injlaterra e claro, criouse alí, e xa quedoú ali.
Todo correto
 
Xa sabes ben quen che dijo entón, das caido?
Cao caio. O curmán do meu fontanero de confianza, o que casou cunha italiana que coñeceu de mochileira en Albacete, non o que está divorciado do ha tola deo carallo lituana, que non é de fiar, coñece a moza, que traballa de dependenta en Liberty, a que leva o stand de vestido estilo Naftalina Middleton do carallo cunha moza do Camerún que é clónica total de Iman. É os fins de semana, é gogó nos antros de moda dos baixos fondos, é moi boiña, filla de Xamaicano e Rusa, non é unha cadela inglesa calqueira. Tivo moita sorte o rapaz de atopala
 
Me sumo a lo que comenta nuestra ídola @Naranja sobre cuánto le pone un hombre con gesto serio reconcentrao en sus quehaceres/pensamientos.
A mí, ese gesto también me baja las bragas cosa fina. Ilustro:
Mi Clint
Ver el archivo adjunto 1714660
Mi Steve
Ver el archivo adjunto 1714661
Mi Fridtjof Nansen, explorador NORUEGO del siglo XIX que no sé cómo no derritió el polo norte con semejante mirada.
Ver el archivo adjunto 1714667
Y mi Giordano Bruno, sí, primas: me pone una estatua. Ya cierro al salir.
Ver el archivo adjunto 1714670
 
Cao caio. O curmán do meu fontanero de confianza, o que casou cunha italiana que coñeceu de mochileira en Albacete, non o que está divorciado do ha tola deo carallo lituana, que non é de fiar, coñece a moza, que traballa de dependenta en Liberty, a que leva o stand de vestido estilo Naftalina Middleton do carallo cunha moza do Camerún que é clónica total de Iman. É os fins de semana, é gogó nos antros de moda dos baixos fondos, é moi boiña, filla de Xamaicano e Rusa, non é unha cadela inglesa calqueira. Tivo moita sorte o rapaz de atopala
Xamaicano e rusa, logo non sei por qué a miña tía Leovijilda díxome non sei que de Camerunés e Rusa. A probeta, vai perdendo moito, co que ela ten sido... Ay Dior, non che somos nada neniña, a vida, uns anos, eh... e logo qué?
Deixoche que teño que ir mirar as jaliñas a ver se me poñen algo, oh... merqueinas, midia ducía, a un desjraciado na feira do Carballino e díxome o fillo de p.uta que eran ponedoras... Ponedoras da cona da sua nai... Ay.... A vida....
 
Xamaicano e rusa, logo non sei por qué a miña tía Leovijilda díxome non sei que de Camerunés e Rusa. A probeta, vai perdendo moito, co que ela ten sido... Ay Dior, non che somos nada neniña, a vida, uns anos, eh... e logo qué?
Deixoche que teño que ir mirar as jaliñas a ver se me poñen algo, oh... merqueinas, midia ducía, a un desjraciado na feira do Carballino e díxome o fillo de p.uta que eran ponedoras... Ponedoras da cona da sua nai... Ay.... A vida....
Ayayay como se disia no meu insti
Polvo eres y polvo serás, y entre polvo y polvo qué bien lo pasarás.
Iso que nos livamos
 
Querida @Naranja, constato que en tu mapa pollítico de España las tierras de Aragón quedan bastante bien paradas...excepto Teruel, pobres, que existir también existen, pero ni están ni se les espera...
Joder, dadme tiempo. A ver si os pensais que la cartografía es una cosa así instantánea. Que lleva su trabajo, también. Ays Dios...
 
Para las amigas narizófilas. Os cuento este sucedido, que da mucho que pensar.
Os acordais de la amiga rara de Historias Salseantes? Bueno, pues esa amiga rara, junto con otras dos amigas, había formado lo que se dio en llamar el Segundo Triunvirato de las Furcias. Las tres eran inseparables. Las tres no podían ser más distintas. La amiga rara era una politécnica muy chilfada y folladora. La segunda amiga era la amiga preciosa y lo era por dentro y por fuera, un ser de luz angelical, inteligentísima y bellísima. La tercera era la amiga pragmática, abogada, seria y eficiente, era altísima con un tipazo de impresión, unos ojos almedrados preciosos y una nariz tremenda. Cuando las amigas tenían unos 21 años o 22, la amiga pragmática decidió, un verano, operarse su enorme y torcida nariz. El resultado fue maravilloso. Una pequeña naricilla respingona absolutamente deliciosa. Tres semanas después del magno evento nasal y la celebración de su triunfo, la amiga preciosa llama a la amiga rara y la insta a personarse en casa de la amiga pragmática. La amiga rara, a medio foll.ar, preguntó que qué pasaba. La única respuesta que recibió fue: Coge el puto coche y ven! (era la primera vez que la amiga preciosa decía un taco, lo cual hizo a la amiga rara sospechar de la gravedad del asunto).
Cuando la amiga rara llegó al domicilio de la pragmática la situación era rocambolesca. En el baño, todas las paletas de maquillaje destrozadas, los illuminadores de YSL espachurriados y tirados, la amiga preciosa con una taza de tila en una mano, y la amiga pragmática sentada en la taza del váter y llorando a lágrima viva. (Primera vez que veía la amiga rara llorar a la pragmática). La amiga rara ni se atreve a preguntar que coj*nes pasa, cuando lo intentó la amiga preciosa le lanzó una mirada de misil nuclear, y sólo puede asir la mano de su llorosa amiga y estar allí.
Tras un rato, la amiga pragmática le dice a la rara: Anda, sopu.ta, maquíllame, que yo no puedo. La amiga rara, que maquillaba bastante bien, se pone a ello, tras aplicar tónicos y compresas frías a la cara hinchada y llorosa de su amiga. Tras otro rato de silencio, la amiga pragmática pronuncia estás palabras:
No tenía que haberlo hecho. Ya no me reconozco. Dónde está mi nariz? Dónde estoy yo? Yo no soy esa del espejo. Esa es una cualquiera y yo soy una tía de carárcter. Toda la vida me he maquillado para disimular la nariz, para quitarle volumen. Ahora qué hago? Dónde estóy yo?
Daba pena oirla, de verdad. Partía el corazón. No se reconocía a si misma, porque el asunto es que le horrorizaba su nariz, pero le encantaba presentarse con ella y hacer ese gesto desafiante con el que nos acojonaba a todos, temiendo que nos clavase aquel garfio suyo.
Necesitó meses de psicólogo, porque llegó a un punto en que no se podía mirar al espejo. Finalmente, se volvió a operar. No tiene su nariz de antes, pero le han torcido la que tenía nueva y parece que eso la apaciguó bastante. Ahora ya somos unas cuarentonas y entre copas aún nos reimos de aquella tarde.
Yo siempre le digo lo mismo, nena, si en la siguiente reencarnación naces tío y sientes que te quieres volver transexual, piénsatelo bien, piénsatelo bien, que si por una puntita de nariz las pasaste así de putas, si te rebanan la minga tú eso no lo superas.
Mira que he llorado yo por mi nariz y lo mucho que me he odiado... y la decisión de no operarme la tomé cuando mi tía, pobriña, murió de cáncer fulminante en seis meses el día en que habría cumplido 50 años. La pobre había odiado si nariz toda su vida y decidió operarse a los 45. Una vez, cuando ya estaba bastante malita, habló conmigo largo y tendido y se me quitó la tontería de encima.
 
Subo
images
Mi descubrimiento de Peaky Bliders. Si no habéis visto la serie os la recomiendo, aunque el prota Cillian Murphy se parezca a Yola Berrocal. Pongo enlace de foto (no se hacer copy/past). A ver que opináis.

 
Ay, ay los curitas macizorros, qué malísima me pongo, por Dios Nuestro Vlad.
 
Mira que he llorado yo por mi nariz y lo mucho que me he odiado...
Ni se te ocurra tocarla, que llorarás más sin ella que con ella. En serio. Y si, temo querida mía, que llorar por una nariz es.... una tontería a según que edades. De jovencita... todo es distinto, y se es taaaan insegura (qué horror....)

Por cierto, y aún a riesgo de resultar sacrílega.... A nuestro Alfa del Kremlin, no te parece a ti, que le falta un poquito de apendice nasal? Sobre todo de perfil... (no le digas nada a @Beltane, que nos riñe)
xuxwAV2oYSvA.jpg
 
Back