Sí, me imagino este tipo filipino con pintas de señorito andaluz, declamando esta maravillosa poesia de Rosalia:
Cando penso que te fuches,
Negra sombra que m'asombras,
Ó pe d'os meus cabezales
Tornas facéndome mofa.
Cando maxino qu'es ida
N'o mesmo sol te m'amostras,
Y eres a estrela que brila,
Y eres o vento que zóa.
Si cantan, ês tí que cantas,
Si choran, ês tí que choras,
Y-ês o marmurio d'o río
Y-ês a noite y ês a aurora.
En todo estás e ti ês todo,
Pra min y en min mesma moras,
Nin m'abandonarás nunca,
Sombra que sempre m'asombras
Logro imaginarlo borracho.
Soy una ignorante, no sabía que era un poema de Rosalía de Castro.
Luz Casal la convirtió en canción creo que para la banda sonora de Mar Adentro.
Sí que es precioso el poema.
Muchas gracias.