- Registrado
- 29 Mar 2018
- Mensajes
- 29.981
- Calificaciones
- 69.286
¡Muy bueno tu artículoa @TeStA BrAvA, aunque te metes en más profundidades que yo, pero la juventud es lo que tiene, que arriesgais más... Un abrazo.
Boda civil y religiosa de Louis Ducruet y Marie Chevallier. Julio 2019
- AutorSuperCotilla
- Fecha de inicio
¡Muy bueno tu artículoa @TeStA BrAvA, aunque te metes en más profundidades que yo, pero la juventud es lo que tiene, que arriesgais más... Un abrazo.
- Registrado
- 29 Mar 2018
- Mensajes
- 29.981
- Calificaciones
- 69.286
No se trata de que tengamos un mal concepto de Luis, nada de eso, sinó que la persona a la que contesté afirmaba que esta chica había engañado a Luis y se había aprovechado de él. También nombra a Mette Marit y a Sofía de Suecia. Lo único que ha hecho Testa Brava es apoyar la contestación que yo di a esta persona. Francamente... Me duele ver como las mujeres atacamos a otras mujeres. Y también me molesta que seamos más comprensivos con los royals que con los que no son nadie. Desde un principio se ha atacado a Marie Chebalier sin piedad, que si los kilos, que si está con Luis por interés... Un saludo.
Hola Mari!
Yo estoy de acuerdo con tu punto. Al fin y al cabo los Grimaldi son el reflejo de las antiguas cortes reales donde imperaba cuanto exceso uno puede imaginar, pero no había prensa, ni redes sociales para contarlo. Los Grimaldi vienen de la corte de Versailles, así como los Liechtensteins de los Habsburgo y no dejaron Viena sino hasta los 1940s. Lo que pasa es que los príncipes de Mónaco han podido llegar al siglo XXI con todo lo que muchos royals quisieran, poder absoluto y mucha riqueza. Pero el puterío ha habido en todas las cortes, hasta en la "intachable Buckingham".
Por otro lado cualquiera de estas chicas que se casen con un miembro de éstas familias se verá como un braguetazo, desde la banquera Máxima, hasta mi adorada Mary (que me encanta) y por supuesto Letizia, que en mi opinión hasta más exitosa era en su carrera de periodista que ésta Marie haciendo fiesta en un hotel del principado. Al fin y al cabo todas dejaron de trabajar y se les solucionó la vida para siempre, pues braguetazo!
Saludos.
Llamar a Caroline "cocaína"? FLIPO!!! Como ha generado envidias siempre esta bellísima mujer!
- Registrado
- 29 Mar 2018
- Mensajes
- 29.981
- Calificaciones
- 69.286
Hola Duque:
¡Gracias por estar ahí! Yo en esto no estoy de acuerdo contigo. Te explico... Para mí no sería el sueño de mi vida ser una royal, al revés, me parece un dolor de cabeza. Otra cosa, es casarte con alguien rico que te permita disfrutar del anonimato. Además como mujer me molesta profundamente que otras mujeres seamos tan duras con nosotras mismas. Ya bastante nos exige la sociedad sin necesidad de quitarnos los ojos unas a otras.
Dicho esto ya sabes que en el algunos temas no estamos de acuerdo pero en otros me gusta aprender de tí.
Un abrazo.
PD: A mí también me encanta Mary.
- Registrado
- 19 Ago 2013
- Mensajes
- 173
- Calificaciones
- 591
- Ubicación
- Ecuador
Gracias por su respetuoso criterio, al respecto le comento que estoy al tanto de casi todas el registro anecdotario de la familia Grimaldi, tengo 48 años soy Ecuatoriana y he estado al tanto de todo lo que usted manifiesta. Sin embargo nada de eso impide que Luis si tiene toda la pinta de haberse dejado envolver por dicha damisela. Veamos tiempo al tiempo, casi nunca me equivoco.
- Registrado
- 29 Mar 2018
- Mensajes
- 29.981
- Calificaciones
- 69.286
La felicito si casi nunca se equivoca, yo... Por desgracia me he equivocado muchas veces en la vida, pero no me gusta nada que las mujeres cargemos unas contra otras. Para examinarnos con lupa, para exigirnos la perfección ya está la sociedad que tiene mucha más manga ancha para el hombre que para la mujer.
Dicho esto, decirle que tengo una simpatía especial por su país, mi cuñada es de Guayaquil y ella ha traido a mi familia uno de los mejores regalos que hemos recibido... "Mi sobrina"
Un saludo.
- Registrado
- 15 Mar 2011
- Mensajes
- 60.761
- Calificaciones
- 427.768
- Registrado
- 6 Abr 2009
- Mensajes
- 15.187
- Calificaciones
- 73.589
Te entiendo, pero por defender a una, tampoco denigremos a otras, como Carolina, Stephanie o Grace. Lo de Cocaína de Mónaco es innecesario para probar el punto y no hay pruebas de ello. La vida amorosa de Stephanie es cuestionable, pero también le costó bastante sufrimiento, como para resumirla en "salta de hombre en hombre". De hecho, en muchas de sus elecciones pecó de ingenua.
Última edición:
- Registrado
- 21 May 2013
- Mensajes
- 3.542
- Calificaciones
- 14.869
Gracias. Jamás se me hubiese ocurrido mirar la Wikipedia en polacoporque en Wikipedia en polaco lo pone , pone los padrinos de todos, también se que Albert y charlene son padrinos de Raphael el hijo de Charlotte cashiraghi. te pongo la paginas de ambos, y los padrinos en Grande.
Albert II Grimaldi (fr. Albert Alexandre Louis Pierre Grimaldi, ur. 14 marca 1958 w Monako), 14. książę Monako od 6 kwietnia 2005, regent Księstwa Monako od 31 marca 2005 do 6 kwietnia 2005; syn Rainiera III, księcia Monako i Grace, księżnej Monako; reprezentant Monako na zimowych igrzyskach olimpijskich (1988, 1992, 1994, 1998, 2002).
Albert urodził się w Monte Carlo jako drugie dziecko i pierwszy syn Rainiera III, księcia Monako i Grace, księżnej Monako.
W 1981 roku ukończył studia na kierunku nauki polityczne w Amherst College w Amherst w stanie Massachusetts w Stanach Zjednoczonych.
Pięciokrotnie reprezentował Monako na zimowych igrzyskach olimpijskich w saneczkarstwie.
W 2011 poślubił Charlene Wittstock, z którą ma dwoje dzieci: Gabrielę, hrabinę Carladès (ur. 2014) i Jakuba, markiza Baux (ur. 2014).
Urodzony jako następca tronu, po śmierci ojca 6 kwietnia 2005 został księciem Monako. Jego koronacja miała miejsce w katedrze Świętego Mikołaja w Monako 19 listopada 2005. Książę zajmuje się ochroną środowiska i w 2006 założył Fundację Księcia Alberta II, która ma wspierać te działania. Jest prezydentem Monakijskiego Komitetu Olimpijskiego i członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Uczestniczy w wydarzeniach sportowych na terenie księstwa i poza jego granicami. Od 1993 bierze udział w posiedzeniach Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Regularnie odbywa zagraniczne podróże dyplomatyczne, w tym również do Polski (ostatnio w 2012). Wspiera działalność charytatywną.
Jest trzecim najbogatszym monarchą w Europie (po Janie Adamie II, księciu Liechtensteinu i Henryku, wielkim księciu Luksemburga)[1].
Poprzez swojego przodka, Jana Wilhelma Friso, księcia Oranii spokrewniony jest ze wszystkimi rodzinami królewskimi i książęcymi panującymi w Europie.
Jest jedynym przywódcą państwa w dziejach, który zdobył obydwa geograficzne bieguny ziemi (północny w 2006 i południowy w 2009)[2].
Spis treściOkoliczności narodzin[edytuj | edytuj kod]
- 1 Okoliczności narodzin
- 2 Powiązania rodzinne
- 3 Kariera sportowa
- 4 Następca tronu
- 5 Książę Monako
- 6 Życie prywatne
- 7 Genealogia
- 8 Odznaczenia
- 9 Tytuły
- 10 Przypisy
W 1956 roku panujący w księstwie Monako Rainier III poślubił amerykańską aktorkę Grace Kelly. Księstwo Monako pozostawało wówczas oficjalnie bez następcy tronu, a swoje pretensje do korony zgłaszała Antoinette, baronowa Massy, starsza siostra Rainiera. Księżniczka nie zgadzała się z decyzją matki, która zrzekła się swoich praw do sukcesji na rzecz syna, a nie córki. Massy miała również syna, który jej zdaniem mógłby zapewnić dalszą sukcesję.
W styczniu 1957 roku nową następczynią monakijskiego tronu została księżniczka Karolina, pierwsze dziecko Rainiera III i Grace.
20 września 1957 Pałac Książęcy poinformował, że księżna Monako spodziewa się narodzin drugiego dziecka[3][4]. Pojawienie się na świecie książęcego syna w marcu 1958 roku dało Monako kolejnego następcę tronu i oddaliło szanse rodziny de Massy na przejęcie władzy w państwie.
Powiązania rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Książę Albert urodził się 14 marca 1958 o godzinie 10:48 w Monte Carlo[5][6][7]. Poddani zostali poinformowani o narodzinach następcy tronu przez amerykańskiego księdza Francisa Tuckera. W ośmiu kościołach Monako zabiły dzwony, wystrzelono 101 pocisków armatnich i uruchomiono jachty stojące w porcie.
Za pośrednictwem radia obwieszczono, że nowy członek rodu Grimaldich otrzymał imiona Albert Aleksander Ludwik Piotr (Albert Alexandre Louis Pierre). Nosi je na cześć między innymi poprzednich władców, księcia Alberta I, księcia Ludwika II i swojego dziadka, Pierre’a, księcia Valentinois.
Jego rodzicami byli Rainier III, książę Monako w latach 1949–2005 i Grace, księżna Monako, znana amerykańska aktorka, zdobywczyni Nagrody Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za rolę w filmie Dziewczyna z prowincji.
Jego dziadkami byli ze strony ojca Pierre, książę Valentinois, francuski hrabia pochodzący z rodu de Polignac i jego żona, Charlotte, księżna Valentinois, nieślubna córka księcia Ludwika II; natomiast ze strony matki John Brendan Kelly, amerykański mistrz olimpijski w wioślarstwie, i jego żona, Margaret Kelly.
Ma dwie siostry, starszą Karolinę, księżną Hanoweru i młodszą księżniczkę Stefanię.
Albert był pierwszym mężczyzną urodzonym w rodzie Grimaldich od czasu narodzin swojego ojca w 1923 roku.
Książę został ochrzczony dnia 20 kwietnia w Katedrze Monakijskiej[8]. Z tej okazji ojciec odznaczył go Orderem Grimaldich[9]. Chłopiec wystąpił w tradycyjnym stroju należącym do rodziny książęcej. Najważniejsze miejsca w państwie zostały ozdobione flagami monakijską, francuską i amerykańską. Rodzicami chrzestnymi przyszłego władcy zostali książę Louis de Polignac i Wiktoria, królowa Hiszpanii z dynastii Battenbergów, wdowa po królu Alfonsie XIII[10].
Dzieci chrzestne[edytuj | edytuj kod]
Książę Monako jest ojcem chrzestnym przynajmniej pięciu osób:
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
- Jan Taubert Natta (ur. 1974), syn Bernarda Taubert Natta i Elżbiety de Massy;
- Pierre Casiraghi (ur. 1987), syn Stefana Casiraghi i księżniczki Karoliny[11];
- Ludwik Ducruet (ur. 1992), syn Daniela Ducruet i księżniczki Stefanii;
- Paulina Ducruet (ur. 1994), córka Daniela Ducruet i księżniczki Stefanii;
- Rafał Elmaleh (ur. 2013), syn Gada Elmaleh i Charlotte Casiraghi[12][13].
W 1976 ukończył z wyróżnieniem wyższą szkołę imienia Alberta I. W amerykańskim Amherst College (w stanie Massachusetts) studiował nauki polityczne, ekonomiczne, muzykę i literaturę angielską. Latem 1979 odbył podróż po Europie i Bliskim Wschodzie wraz z uniwersyteckim Glee club. W 1981 otrzymał tytuł magistra nauk politycznych. Odbył służbę wojskową w marynarce francuskiej, gdzie dosłużył się stopnia porucznika.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Książę Monako, podobnie jak jego dziadek i wuj, brał udział w igrzyskach olimpijskich. Pięciokrotnie reprezentował Monako w zimowych zmaganiach, posługując się nazwiskiem Albert Grimaldi (w latach 1988–2002).
Książę startował w wyścigach bobslejowych dwójek i czwórek. Swój najlepszy wynik, 26. miejsce, osiągnął w wyścigach czwórek podczas igrzysk w Lillehammer w 1994.
W 1988, 1994 i 1998 był chorążym reprezentacji Monako.
W styczniu 1985 wziął udział w rajdzie Dakar, ale go nie ukończył z powodu kłopotów z silnikiem pojazdu[14][15].
Albert posiada czarny pas w judo[16].
Następca tronu[edytuj | edytuj kod]
Książę Albert podczas oficjalnego spotkania z prezydentem Reaganem i jego małżonką
Rainier III, książę Monako
Książę Albert urodził się jako drugie dziecko panującego w Monako władcy, ale jako pierwszy syn. Wedle obowiązujących przepisów, zajął pierwsze miejsce w linii sukcesji tronu, wyprzedzając swoją starszą siostrę, księżniczkę Karolinę. Chłopiec otrzymał tytuł Jego Książęcej Wysokości Dziedzicznego Księcia Monako, Markiza Baux.
W czerwcu 1961 towarzyszył rodzicom w oficjalnej wizycie do Irlandii[17], a kwietniu 1964 do Portugalii.
W sierpniu 1982 uczestniczył w dyplomatycznej wizycie do Islandii. Była to ostatnia oficjalna wyprawa księżnej Grace, która miesiąc później uległa wypadkowi samochodowemu i zmarła wskutek odniesionych obrażeń po kilku dniach.
Od 28 maja 1993 roku reprezentuje Księstwo Monako w Zgromadzeniu Ogólnym Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.
5 października 2004 uczestniczył w Strasburgu w ceremonii przyjęcia Monako do Rady Europy jako czterdziestego szóstego państwa.
31 marca 2005 książę Rainier III w oficjalnym oświadczeniu ogłosił, że nie jest w stanie dłużej pełnić swoich obowiązków ze względu na pogarszające się zdrowie i mianował Alberta regentem Księstwa Monako. Sześć dni później książę Rainier zmarł i Albert został kolejnym księciem Monako. Zgodnie z prawem, linia sukcesji monakijskiego tronu uległa tego dnia skróceniu – usunięte zostały z niej nazwiska Antoinette, baronowej Massy i jej potomków.
Albert otrzymał tytuł Jego Książęcej Wysokości Suwerennego Księcia Monako oraz wiele pomniejszych tytułów.
Książę Monako[edytuj | edytuj kod]
Wstąpienie na tron[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci księcia Rainiera III w Monako nastąpił trzymiesięczny okres żałoby. 15 maja Pałac Książęcy poinformował, że ceremonia wstąpienia na tron księcia Alberta odbędzie się 12 lipca 2005[18].
Tego dnia o poranku w katedrze Świętego Mikołaja miała miejsce msza święta, celebrowana przez arcybiskupa Monako, Bernarda Barsi, która formalnie rozpoczęła panowanie księcia Alberta II. Następnie władca powrócił do pałacu, w którym wydał przyjęcie dla siedmiu tysięcy osób, urodzonych na terenie księstwa. Otrzymał symboliczne klucze do państwa i wygłosił swoje pierwsze przemówienie[19]. Na koniec dnia odbył się pokaz fajerwerków.
Koronacja nowego księcia Monako miała miejsce 19 listopada 2005 w monakijskiej katedrze[20][21]. W uroczystości uczestniczyli przedstawiciele zagranicznych rodzin królewskich, między innymi: Edward, hrabia Wesseksu, książę Joachim z Danii, książę Maulaj Raszid z Maroka i książę Fajsal z Jordanii[22][23]. Ólafur Ragnar Grímsson, prezydent Islandii, był jedyną głową państwa, która wzięła udział w koronacji[24].
Następczynią tronu została Karolina, księżna Hanoweru, która zajmowała tę pozycję do 10 grudnia 2014.
Oficjalne wizyty zagraniczne[edytuj | edytuj kod]
Monakijska rodzina książęca
Wiosną 2007 książę Monako złożył oficjalne wizyty w Szwajcarii[25], Japonii[26] i Chinach[27]
18 lipca po raz pierwszy poleciał do Francji, gdzie został przyjęty przez prezydenta Nicolasa Sarkozy[28].
28 września złożył swoją pierwszą wizytę w monakijskiej ambasadzie w Waszyngtonie[29].
W 2008 roku Albert II odbył oficjalne wizyty do Mongolii[30], Austrii[31] i Estonii[32]. W lutym przyjął zaproszenie do Niemiec od kanclerz Angeli Merkel[33]. 19 czerwca po raz pierwszy gościł w Belgii, gdzie spotkał się ze swoimi imiennikiem, królem Albertem II, królową Paolą, następcą tronu, Filipem, księciem Brabancji i księżną Matyldą[34].
24 kwietnia 2009 książę był z wizytą w Chorwacji[35], a następnego dnia w Rumunii[36].
21 września rozpoczął oficjalną wizytę w Stanach Zjednoczonych[37].
16 października uczestniczył w prywatnej audiencji w Watykanie u papieża Benedykta XVI[38]. Pojechał również do Rzymu, gdzie odwiedził monakijską ambasadę we Włoszech[39].
9 listopada książę Monako rozpoczął swoją wizytę w Senegalu[40].
10 marca 2010 Albert II udał się do San Marino[41]. W kwietniu tego samego roku odbył dyplomatyczne podróże na Azory[42] i do Portugalii[43].
4 kwietnia 2011 książę Monako wraz z narzeczoną pojechali z oficjalną wizytą do Irlandii[44]. Zostali przyjęci przez prezydent kraju, Mary McAleese i premier Endę Kenny.
1 czerwca Albert rozpoczął państwową podróż do Łotwy i Estonii[45].
Od 13 lutego 2012 przebywał na oficjalnej wizycie w Mali i Burkina Faso[46].
15 października Albert i Charlene przybyli do Wilna[47]. W Pałacu Prezydenckim powitała ich prezydent Litwy, Dalia Grybauskaitė. Para książęca odwiedziła cmentarz Antakalnis, a także spotkała się z premierem kraju, prezydentem parlamentu i minister obrony.
Książę Monako w Sejmie polskim
17 października książę i księżna udali się do Polski[48]. W Pałacu Prezydenckim w Warszawie powitali ich prezydent Bronisław Komorowski i pierwsza dama, Anna Komorowska. Albert i Charlene odwiedzili Grób Nieznanego Żołnierza i uczestniczyli w kolacji wydanej przez ministra Waldemara Pawlaka. Książę zwiedził także budynek sejmu i senatu. Następnego dnia para książęca poleciała do Krakowa, gdzie zostali przyjęci przez prezydenta miasta, Jacka Majchrowskiego. Albert wygłosił przemówienie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na zakończenie podróży Grimaldi odwiedzili obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau.
7 listopada Albert udał się do Ankary, gdzie spotkał się z prezydentem i premierem Turcji[49].
11 marca 2013 książę i pierwsza dama Monako pojechali do Republiki Palau[50]. Charlene i Albert wygłosili swoje przemówienia i rozmawiali z prezydentem kraju, Tommy’m Remengesau. Książę dyskutował z dyplomatami na temat ochrony środowiska w państwach Mikronezji.
19 czerwca książę pojechał z wizytą do Czarnogóry na zaproszenie prezydenta Filipa Vujanovicia[51]. Władca Monako spotkał się z czarnogórskimi dyplomatami, zwiedził stolicę kraju i Park Narodowy Durmitor.
3 października Albert po raz pierwszy uczestniczył w oficjalnej wizycie do Rosji[52]. Książę i jego małżonka wzięli udział w audiencji u Cyryla I, patriarchy Moskwy w Monasterze Daniłowskim. W czasie tej wizyty rosyjscy dyplomaci podpisali dokumenty mówiące o wstąpieniu Rosji do Śródziemnomorskiej Komisji Naukowej, której książę Albert jest prezydentem. Grimaldi spotkał się z prezydentem Władimirem Putinem i otrzymał stopień doktora honoris causa Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych. Uczestniczył też w ceremonii powitania w Moskwie ognia olimpijskiego, który przybył tam przed igrzyskami w Soczi.
4 marca 2014 Albert II udał się do Maroko, gdzie otworzył wystawę dotyczącą podróży jego przodka, księcia Alberta I, omawiał dalszą działalność swojej fundacji, zwiedzał ruiny starożytnego miasta Sala i nekropolię królewskiej dynastii Merinid[53].
6 maja książę wraz z małżonką powitali w Monako prezydenta Czarnogóry Filipa Vujanovicia i jego żonę, Swietłanę[54]. W czasie tej wizyty otworzony został czarnogórski konsulat w Monako.
3 czerwca Albert udał się do Hagi, gdzie spotkał się z członkami holenderskiej rodziny królewskiej – księżną Beatrycze, królem Wilhelmem Aleksandrem i królową Maksymą[55].
23 września w Nowym Jorku spotkał się z parą prezydencką Stanów Zjednoczonych, Michelle i Barackiem Obama[56].
Jedyną oficjalną wizytę w 2015 roku książę odbył do Republiki Czeskiej[57]. 8 kwietnia spotkał się z prezydentem kraju, Milošem Zemanem. Odwiedził katedrę Świętego Wita, w której powitał go arcybiskup Pragi, kardynał Dominik Duka. 10 kwietnia wizytował monakijski konsulat w Pradze.
18 stycznia 2016 książę i księżna Monako uczestniczyli w oficjalnej audiencji u papieża Franciszka[58]. Grimaldi podarowali papieżowi w prezencie monetę z 1720 roku, przedstawiającą wizerunek świętego Devote, patrona księstwa Monako i rodziny książęcej. Prywatnie odwiedzili Kaplicę Klementyńską.
7 kwietnia Albert II udał się do Filipin na zaproszenie prezydenta kraju, Benigno Aquino[59]. Książę uczestniczył w uroczystościach upamiętniających José Rizala, filipińskiego bohatera narodowego.
2 maja 2017 pojechał z oficjalną wizytą na Słowację[60]. W Pałacu Prezydenckim w Bratysławie został powitany przez prezydenta państwa, Andreja Kiskę i premiera, Roberta Fico. Następnie uczestniczyli w Forum Ekonomicznym Słowacko-Mołdawskim.
Książę kontynuował swoją podróż, odwiedzając premiera Mołdawii, Pavela Filipa, dnia 4 maja[61]. W Kiszyniowie spotkał się również z prezydentem parlamentu, Andrianem Candu i prezydentem kraju, Igorem Dodonem.
12 września 2018 książę odwiedził prowincję Jilin w północno-zachodnich Chinach[62]. Spotkał się tam z przedstawicielami fundacji World Wildlife Fund, która zajmuje się ochroną tygrysów amurskich. Został powitany przez ministra kultury i turystyki, otworzył wystawę Księżna i książę Monako, uczestniczył w oficjalnym spotkaniu z prezydentem kraju Xi Jinpingiem.
19 października pojechał do Tirany na zaproszenie albańskich dyplomatów[63]. W Pałacu Prezydenckim spotkał się z prezydentem państwa, Ilirem Metą. Książę podpisał umowę o współpracy pomiędzy swoją fundacją a Flag Pine, tamtejszą organizacją zajmującą się ochroną życia w wodach morskich. Odwiedził też posąg Matka Albania na Cmentarzu Narodowych Męczenników Albanii.
6 lutego 2019 udał się do New Delhi, gdzie został powitany przez prezydenta Indii[64]. 21 lutego przebywał w Belgii[65] z wizytą dyplomatyczną, kulturową i dotyczącą spraw ochrony środowiska.
25 marca gościł w Monako prezydenta Chin wraz z pierwszą damą[66], a w kwietniu prezydenta Albanii[67].
Ochrona środowiska[edytuj | edytuj kod]
Książę Monako aktywnie działa na rzecz ochrony środowiska. Regularnie organizuje i uczestniczy w konferencjach poświęconych tym zagadnieniom.
16 kwietnia 2006 książę zdobył geograficzny biegun północny[68][69][70].
W czerwcu 2006 założył Fundację Księcia Alberta II, której działalność skupia się na ochronie środowiska[71].
W 2007 został patronem Międzynarodowego Roku Delfina, ustanowionego przez Program Środowiskowy Organizacji Narodów Zjednoczonych[72].
We współpracy z brytyjską aktorką Virginią McKenna doprowadzili do wypuszczenia z Monakijskiego Ogrodu Zoologicznego pary leopardów, hipopotama i wielbłąda. Ogród założony został w 1954 przez księcia Rainiera III.
W styczniu 2009 Pałac Książęcy poinformował, że Albert II udał się z wyprawą do Antarktyki, gdzie miał odwiedzić bazy obserwacyjne i spotkać się z naukowcami[73]. 14 stycznia książę zdobył geograficzny biegun południowy[74]. Swoją wyprawę na półkulę południową zakończył 22 stycznia[75].
Albert został pierwszym władcą w historii świata, który w czasie swojego panowania zdobył obydwa bieguny Ziemi[76].
Sport[edytuj | edytuj kod]
Książę Albert interesuje się sportem i poświęca tej dziedzinie wiele zaangażowania. Pełni funkcję prezydenta Monakijskiego Komitetu Olimpijskiego i jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego[77]. Jest prezydentem monakijskiej federacji pływackiej (od 1984) i lekkoatletycznej (od 1984). Założył w księstwie federacje bobslejową (1987) i pięcioboju nowoczesnego (1999). Jest honorowym prezydentem Międzynarodowej Unii Pięcioboju Nowoczesnego i Międzynarodowej Fundacji Atletów.
Regularnie pojawia się na wydarzeniach sportowych w państwie, do których szczególnie należą mecze piłkarskie na Stadionie Księcia Ludwika II, mecze klubu AS Monaco, tenisowy turniej Monte-Carlo Rolex Masters (którego prezydentem jest jego cioteczna siostra, Elżbieta de Massy), wyścig Formuły 1 o Grand Prix Monako i meeting lekkoatletyczny Herculis.
Za jego panowania Monako było gospodarzem między innymi Światowych Finałów Lekkoatletycznych IAAF, Igrzysk Małych Państw Europy w 2007 i światowego turnieju kwalifikacyjnego mężczyzn do letnich igrzysk olimpijskich w rugby w 2016. W Monte Carlo kilkakrotnie wręczano prestiżowe nagrody sportowe Laureus (2000-2003, 2017-2018).
Książę przyjaźni się z wieloma sportowcami, z których niektórzy mieszkają w Monako. Kilkudziesięciu sportowców zaprosił na swój ślub z Charlene Wittstock w 2011 roku; zaprasza ich również na spotkania do Pałacu Książęcego. Osobiście wręcza nagrody zwycięzcom zawodów rozgrywanych w Monako.
Jako gość i kibic bierze udział zarówno w letnich, jak i zimowych igrzyskach olimpijskich. Odwiedza zawodników we wsiach olimpijskich, zasiada na trybunach podczas konkurencji i wręcza medale. Uczestniczy w spotkaniach i pracach komitetów olimpijskich.
Działalność w Monako[edytuj | edytuj kod]
Książę Albert uczestniczy w wydarzeniach, odbywających się regularnie w księstwie Monako, do których należą:
Książę współpracuje również z organizacjami:
- wspomnienie Świętej Dewoty (27 stycznia), tego dnia odbywają się uroczyste obchody ku czci patronki Księstwa Monako i rodziny książęcej;
- Narodowy Dzień Monako (19 listopada), którego data wybierana jest przez panującego księcia i zwykle jest to dzień wspomnienia patrona księcia; książę Albert zdecydował się utrzymać obchody Narodowego Dnia Monako 19 listopada, czyli we wspomnienie świętego Rainiera;
- Międzynarodowy Festiwal Cyrkowy w Monte Carlo odbywa się każdego roku w styczniu, a jego prezydentem jest księżniczka Stefania;
- Międzynarodowy Festiwal Telewizyjny w Monte Carlo odbywa się wiosną każdego roku;
- Monte Carlo Masters, męski turniej tenisowy rangi Masters, rozgrywany każdego roku wiosną na kortach Monte Carlo Country Club. Prezydentem Monakijskiej Federacji Tenisowej jest cioteczna siostra księcia, Elżbieta de Massy, ale Albert (jako patron turnieju) regularnie pojawia się na zawodach i wręcza nagrody zwycięzcom;
- Grand Prix Monako Formuły 1, wyścig Formuły 1, którego historia sięga 1929 roku. Książę każdego roku zasiada na trybunach w czasie rozgrywania wyścigu i wręcza nagrody zwycięzcom.
Działalność charytatywna[edytuj | edytuj kod]
- Monakijski Czerwony Krzyż[78], który został założony w 1948 roku przez księcia Ludwika II; od 1982 roku jego prezydentem jest książę Albert;
- Monakijski Komitet Olimpijski[79], założony w 1907 roku; od 1994 roku jego prezydentem jest książę Albert;
- Monakijska Federacja Lekkoatletyczna[80], której prezydentem jest książę Albert.
Książę Monako współpracuje z wieloma fundacjami, kierowanymi przez członków rodziny książęcej:
31 stycznia 2016 wziął udział w charytatywnym marszu dla Fundacji Flavien, zajmującej się pomocą dzieciom, cierpiącym z powodu chorób nowotworowych[85].
- Fundacja AMADE, założona w 1963 przez księżną Grace; jej prezydentem jest księżna Hanoweru, a honorowym prezydentem książę Albert[81]. Każdego roku w maju książę Monako organizuje charytatywny mecz piłkarski na Stadionie Ludwika II, z którego dochód zasila konta fundacji;
- Fundacja Księżnej Grace, założona przez księżną Grace w 1964; jej prezydentem jest księżna Hanoweru. W marcu każdego roku organizowany jest Monaco Rose Ball, z którego dochody zasilają konta fundacji;
- Fundacja Księcia Pierre’a[82], założona w 1966 przez księcia Rainiera, zajmuje się promowaniem sztuki; jej obecnym prezydentem jest księżna Hanoweru;
- Fight AIDS Monaco to fundacja założona w 2004 przez księżniczkę Stefanię, zajmująca się popularyzowaniem wiedzy na temat zakażenia wirusem HIV i profilaktyką zakażeń[83];
- Fundacja Księcia Alberta II, powstała w czerwcu 2006 i zajmuje się działalnością związaną z ochroną środowiska;
- Fundacja Księżnej Charlene[84], powstała w grudniu 2011. Książę jest wiceprezydentem fundacji. Jej działalność skupia się na promowaniu bezpiecznych zachowań w wodzie.
Związki ze Stanami Zjednoczonymi[edytuj | edytuj kod]
Grace, księżna Monako, 1972
Książę Albert z księżną Grace, 1972
Matka księcia Alberta, księżna Grace, urodziła się w Filadelfii w stanie Pensylwania w 1929 roku. W 1956 roku zaręczyła się z Rainierem III, księciem Monako, przeprowadziła się do księstwa i porzuciła karierę aktorską. Wszystkie jej dzieci przy urodzeniu otrzymały również obywatelstwo amerykańskie, zgodnie z zasadami dziedziczenia obywatelstwa, obowiązującego w Stanach Zjednoczonych.
Książę Albert studiował w ojczyźnie swojej matki i odwiedzał tam rodzinę, ale zrzekł się obywatelstwa amerykańskiego w wieku dwudziestu jeden lat[86].
W 1992 w Palm Springs w stanie Kalifornia urodziła się pierwsza córka księcia, Jaśmina Grace, której jest córką Amerykanki, mieszka w Stanach Zjednoczonych i posiada amerykańskie obywatelstwo.
23 października 2016 książę Albert poinformował, że wykupił rodzinny dom swojej matki w Filadelfii, zbudowany przez jego dziadka, Johna Brendana Kelly[87]. Wiosną 2018, po gruntownym remoncie, dom został udostępniony do zwiedzania[88]. Zyskane w ten sposób pieniądze mają zasilić konta Fundacji Księżnej Grace i Fundacji Księcia Alberta II.
Członkowie monakijskiej rodziny książęcej utrzymują kontakty ze swoimi amerykańskimi krewnymi ze strony księżnej Grace. Jeden z kuzynów Alberta, Christopher Levine, był świadkiem w czasie jego ślubu z Charlene Wittstock w 2011.
Związki z innymi rodzinami królewskimi[edytuj | edytuj kod]
Książę Albert spokrewniony jest ze wszystkimi rodzinami królewskimi i książęcymi, zasiadającymi na tronach europejskich państw, poprzez Jana Wilhelma Friso, księcia Oranii, żyjącego w latach 1687–1711. Jest też potomkiem lady Marii Hamilton, brytyjskiej arystokratki, spokrewnionej między innymi z rumuńską, francuską i belgijską rodziną królewską.
Był gościem ceremonii zaślubin Karola, księcia Walii z lady Dianą Spencer (Londyn, 1981), Andrzeja, księcia Yorku z Sarą Ferguson (Londyn, 1986), Filipa, księcia Brabancji z Matyldą d’Udekem d’Acoz (Bruksela, 1999), Haakona, księcia koronnego Norwegii z Mette-Marit Tjessem Høiby (Oslo, 2001), Fryderyka, księcia koronnego Danii z Marią Donaldson (Kopenhaga, 2004), Filipa VI, księcia Asturii z Letycją Ortiz Rocasolano (Madryt, 2004), Daniela Westlinga z Wiktorią, księżną koronną Szwecji (Sztokholm, 2010) i Wilhelma, księcia Cambridge z Katarzyną Middleton (Londyn, 2011).
Reprezentował dwór monakijski na uroczystościach pogrzebowych Zyty, cesarzowej Austrii i królowej Węgier (Wiedeń, 1989), Hirohito, cesarza Japonii (Tokio, 1989), Marii, królowej Włoch (Sabaudia, 1993), Baldwina I, króla Belgów (Laeken, 1993), Elżbiety, królowej matki (Londyn, 2002), Izabeli, hrabiny Paryża (Paryż, 2003), Juliany, królowej Holandii (Delft, 2004), Józefiny Charlotty, wielkiej księżnej Luksemburga (Luksemburg, 2005) i Henryka, hrabiego Paryża (Paryż, 2019).
Uczestniczył w oficjalnych obchodach 50. (Sztokholm, 1996) i 60. urodzin Karola XVI Gustawa, króla Szwecji (Sztokholm, 2006), 70. (Oslo, 2007) oraz 80. urodzin Haralda V, króla Norwegii i Sonji, królowej Norwegii (Oslo, 2017) i 70. urodzin Karola, księcia Walii (Londyn, 2018).
W 2012 był wśród gości zaproszonych na obchody jubileuszu panowania Elżbiety II, królowej Wielkiej Brytanii, a w 2013 uczestniczył w ceremonii koronacji Wilhelma Aleksandra, króla Holandii.
Religia[edytuj | edytuj kod]
Dominującą religią w Księstwie Monako jest katolicyzm i jest to wyznanie, w którym ochrzczony został książę Albert. Jego żona, wychowana w wierze protestanckiej, przyjęła chrzest w wierze katolickiej przed ślubem z księciem i podczas spotkań z papieżem uprawniona jest do korzystania z przywileju bieli[89].
Albert kilkakrotnie uczestniczył w oficjalnych audiencjach u papieży w Watykanie:
Żaden z członków monakijskiej rodziny książęcej nie uczestniczył w pogrzebie Jana Pawła II, który miał miejsce 8 kwietnia 2005, ponieważ 6 kwietnia zmarł panujący w Monako książę Rainier III.
- 25 marca 1974 razem z siostrą i rodzicami został przyjęty na prywatnej audiencji przez papieża Pawła VI;
- 19 grudnia 1997 książę Rainier III, książę Albert i księżniczka Karolina wzięli udział w oficjalnej audiencji u papieża Jana Pawła II;
- 11 maja 2005 książę odwiedził w czasie prywatnej audiencji papieża Benedykta XVI;
- 16 października 2009 papież Benedykt XVI przyjął księcia Monako na audiencji w swojej prywatnej bibliotece[90];
- 10 stycznia 2013 wraz z żoną zostali przyjęci przez papieża Benedykta XVI[91];
- 18 stycznia 2016 wraz z żoną zostali przyjęci przez papieża Franciszka. Para książęca podarowała papieżowi monetę z 1720 roku z podobizną Świętej Dewoty i kosz owoców[92][93].
24 kwietnia 2005 wziął udział we mszy inaugurującej pontyfikat papieża Benedykta XVI, a 19 marca 2013 we mszy inaugurującej pontyfikat papieża Franciszka[94].
Książę Monako jest ojcem chrzestnym przynajmniej pięciu osób.
Karolina, księżna Hanoweru, z domu księżniczka Monako (Caroline Louise Marguerite Grimaldi, ur. 23 stycznia 1957 w Monako), monakijska księżniczka z dynastii Grimaldich, córka Rainiera III, księcia Monako i jego małżonki, księżnej Grace; następczyni monakijskiego tronu w latach 1957–1958 i 2005–2014; od 1999 księżna Hanoweru jako małżonka księcia Ernesta Augusta V.
Karolina urodziła się w Monte Carlo jako pierwsze dziecko Rainiera III, księcia Monako i Grace, księżnej Monako.
Ukończyła studia na kierunku filozofia na Sorbonie w Paryżu.
W 1983 roku poślubiła Stefana Casiraghi, z którym ma troje dzieci: Andreę Casiraghi (ur. 1984), Charlotte Casiraghi (ur. 1986) i Pierre’a Casiraghi (ur. 1987). W 1990 jej mąż zginął w wypadku łodzi motorowych. W 1999 poślubiła Ernesta Augusta V, księcia Hanoweru i ma z nim jedno dziecko, księżniczkę Aleksandrę z Hanoweru (ur. 1999).
W latach 1957–1958 i 2005-2014 była następczynią monakijskiego tronu. Obecnie zajmuje trzecie miejsce w linii sukcesji. Po ślubie z księciem Hanoweru otrzymała tytuł księżnej Hanoweru.
Jest jedyną członkinią monakijskiej rodziny książęcej, której przysługuje predykat Jej Królewskiej Wysokości.
Księżna Hanoweru zaangażowana jest w działalność charytatywną – jest prezydentem Fundacji Księżnej Grace, Fundacji AMADE i Fundacji Księcia Pierre’a. Od 2003 jest Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO. Uczestniczy w oficjalnych wystąpieniach i dyplomatycznych podróżach zagranicznych.
Poprzez swojego przodka, Jana Wilhelma Friso, księcia Oranii spokrewniona jest ze wszystkimi rodzinami królewskimi i książęcymi panującymi w Europie.
Spis treściPowiązania rodzinne i edukacja[edytuj | edytuj kod]
- 1 Powiązania rodzinne i edukacja
- 2 Członkini rodzin książęcych
- 3 Życie prywatne
- 4 Genealogia
- 5 Odznaczenia
- 6 Tytuły
- 7 Przypisy
- 8 Bibliografia
Księżniczka Karolina urodziła się 23 stycznia 1957 roku o godzinie 9:32 w Monako.
Jej rodzicami byli Rainier III, książę Monako od 1949 do 2005 roku i Grace, księżna Monako, amerykańska aktorka, zdobywczyni Nagrody Akademii Filmowej w 1954 roku dla Najlepszej Aktorki za rolę Georgie Elgin w filmie Dziewczyna z prowincji.
Jej dziadkami byli ze strony ojca Pierre, książę Valentinois, hrabia Polignac i jego małżonka, Charlotte, księżna Valentinois; natomiast ze strony matki John Brendan Kelly, amerykański mistrz olimpijski w wioślarstwie i Margaret Kelly.
Ma dwoje młodszego rodzeństwa, Alberta II, księcia Monako i księżniczkę Stefanię z Monako.
Księżniczka otrzymała imiona Karolina Ludwika Małgorzata na cześć wielu swoich przodkiń.
Została ochrzczona 3 marca 1957 w Katedrze Monako[1]. Jej rodzicami chrzestnymi zostali Jerzy, książę Tolna (wnuk jednej z przodkiń rodziny książęcej, Marii, hrabiny Tolna) i 10-letnia Margaret Davis, cioteczna siostra księżniczki[2].
Dzieci chrzestne[edytuj | edytuj kod]Edukacja[edytuj | edytuj kod]
- Ludwik Ducruet, syn Daniela Ducruet i księżniczki Stefanii
- Paulina Ducruet, córka Daniela Ducruet i księżniczki Stefanii
- Nine Marie d’Urse, córka francuskiej arystokratki Inès de La Fressange
- Richard Parker, wnuk Margaret Davis
W 1974 roku Karolina ukończyła szkołę średnią. Pobierała nauki w St Mary’s School Ascot, a potem kontynuowała studia na Uniwersytecie Paryskim, gdzie otrzymała dyplom filozofii, a także psychologii i biologii. Włada biegle pięcioma językami: francuskim, angielskim, hiszpańskim, niemieckim i włoskim.
Członkini rodzin książęcych[edytuj | edytuj kod]
Po urodzeniu otrzymała tytuł Jej Książęcej Wysokości Dziedzicznej Księżnej Hanoweru, który po narodzinach brata w 1958 zmieniono na Jej Książęca Wysokość Księżniczka Karolina z Monako. Po ślubie z Ernestem Augustem V, księciem Hanoweru w 1999 jej tytuł brzmiał Jej Królewska Wysokość Księżna Hanoweru. Jest jedyną członkinią monakijskiej rodziny książęcej, uprawnioną do używania predykatu jej królewskiej wysokości.
Następczyni tronu[edytuj | edytuj kod]
Księżniczka Karolina urodziła się jako pierwsze dziecko panującego w Monako monarchy i automatycznie została jego następczynią. Na liście dziedziczenia wyprzedziła swoją ciotkę, Antoinette, baronową Massy. W 1958 urodził się książę Albert i Karolina spadła na drugie miejsce w kolejce do tronu.
W 2005 zmarł książę Rainier i Albert został nowym przywódcą państwa. Karolina ponownie została następczynią tronu, ponieważ jej brat nie doczekał się potomków pochodzących z legalnych związków. Księżna Hanoweru wpisana była na pierwsze miejsce listy sukcesji do grudnia 2014, kiedy to księciu Albertowi i jego żonie, księżnej Charlene, urodziło się dwoje dzieci. Obecnie zajmuje trzecią pozycję[3].
Księżna i jej potomkowie utracą miejsce na liście sukcesji, jeżeli władcą Monako zostanie jedno z dzieci księcia Alberta.
Po śmierci matki w 1982 roku zaczęła nieformalnie pełnić obowiązki pierwszej damy państwa.
Oficjalne wizyty zagraniczne[edytuj | edytuj kod]
W lutym 2009 uczestniczyła w wyprawie humanitarnej do Nigeru[4].
W listopadzie 2009 promowała działalność Fundacji AMADE w Zjednoczonych Emiratach Arabskich[5].
2 grudnia 2009 w Londynie razem z córką Charlotte wzięła udział w działaniach mającym wspomagać dzieci z Filipin[6].
20 stycznia 2011 udała się z wizytą do Brukseli, gdzie we współpracy z belgijskimi księżniczką Marią Esmeraldą i księżną Leą zajmowała się organizowaniem pomocy dla sierot w Burundi[7].
14 lutego 2014 odwiedziła szpital dziecięcy w Genui, któremu podarowała specjalistyczny sprzęt medyczny[8].
W październiku 2017 po raz czwarty udała się do Demokratycznej Republiki Konga, aby zainicjować program Dignity for Women w ramach działalności fundacji AMADE[9]. Jej poprzednie wizyty w tym państwie miały miejsce w czerwcu 2013[10] i październiku 2016 roku[11].
12 kwietnia 2018 w towarzystwie swojej synowej Beatrice odwiedziła obóz dla uchodźców w miejscowości Ventimiglia[12].
W marcu 2019 uczestniczyła w oficjalnej wizycie prezydenta Chin do Księstwa Monako[13].
Działalność w Monako[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
. Aún así, me pregunto de dónde lo habrá sacado quienquiera que escribió el artículo, puesto que no hay referencias.No es que lo ponga en duda. Me produce curiosidad, nada más.
P
pilou12
Guest
PRINCIPADO DE MÓNACO
La cruzada de Charlène de Mónaco contra los Grimaldi
Las ausencias de la princesa son algo ya habitual, sin embargo, llama la atención que la mayoría de estas se producen en actos de su familia política
Charlène de Mónaco en una imagen de archivo. (Getty)
AUTOR
N.TIBURCIO
Contacta al autor
@nuriatiburcio
30/07/2019
Una de las grandes incógnitas que nos dejó la boda de Louis Ducruet y Marie Chevallier es dónde se encontraba Charlène y por qué no apareció en la foto familiar tomada a las puertas de la catedral del principado, donde el hijo de la princesa Estefanía y su novia celebraron su boda religiosa el sábado por la tarde. La familia Grimaldi al completo, incluidos los dos hijos extramatrimoniales del príncipe Alberto, Jazmín Grace y Alexander, no quisieron perderse el enlace, pero sí lo hizo Charlène y sin causa aparente.
Las ausencias de la princesa son algo ya habitual; sin embargo, llama la atención que la mayoría de estas se producen cuando se trata de un evento protagonizado por miembros de su familia política. Muy comentadas han sido sus bajas en el Baile de la Rosa, el gran evento social del principado que organiza anualmente su cuñada Carolina, con la que dicen que mantiene una fría y tirante relación. En 2015 la princesa decidió no asistir y esa ha sido la tónica de cada año desde entonces. De nuevo, sin una justificación.
Lo mismo sucede con las bodas de los sobrinos de Alberto. No acudió a la boda religiosa de Andrea Casiraghi y Tatiana Santo Domingo en enero de 2014; tampoco lo hizo a la boda de Pierre y Beatrice Borromeo, ausentándose de la ceremonia civil y también de la religiosa, celebradas en junio y julio de 2017, respectivamente. Ahora la historia se repite con Louis Ducruet, aunque esta vez no se puede utilizar su supuesta mala relación con la madre del novio para justificar su baja, como sí se hizo con Carolina.
Y es que en teoría Estefanía es la gran aliada de Charlène, por lo que nadie entiende por qué no estuvo allí. Cualquiera podría pensar que los Grimaldi recibieron mal a la exnadadora cuando entró a formar parte de la familia real, pero nada más lejos de la realidad. Charlène fue recibida con los brazos abiertos, sobre todo por las hermanas de Alberto. Es más, Carolina le prestó para su boda religiosa un broche floral de su joyero personal que llevó en el pelo y que recientemente le vimos a Carlota en su enlace con Dimitri Rassam.
Fría relación con Carolina
Analizando las agendas de Charlène y Carolina en los últimos meses, es evidente que evitan coincidir y, por su mala relación como cuñadas, se han convertido en las Meghan y Kate de Mónaco. Desde noviembre, tan solo han aparecido juntas en dos acontecimientos. El primero de ellos fue la Fiesta Nacional de Mónaco, a la que tradicionalmente asiste toda la familia Grimaldi y es complicado causar baja injustificada. El segundo fue la visita de Estado del presidente de China y su esposa al pequeño principado hace pocos meses. Y es que en un evento tan importante institucionalmente, Alberto quiso contar con su mujer, sus hijos y sus dos hermanas. Todo apoyo era poco.
Aunque las dos estuvieron en el mismo escenario en ambas ocasiones, no hay ni una sola fotografía de ellas interactuando. Ni una sonrisa, ni un saludo, ni un acercamiento físico. La fórmula que utilizan las dos princesas para no verse las caras es la siguiente: cuando Alberto acude a un acto con Charlène lo hace sin Carolina, y viceversa, cuando al príncipe le toca compartir compromiso con su hermana, es su mujer la que no asiste. Así pues, han estipulado una especie de norma no escrita para coincidir lo menos posible.
Y es que en teoría Estefanía es la gran aliada de Charlène, por lo que nadie entiende por qué no estuvo allí. Cualquiera podría pensar que los Grimaldi recibieron mal a la exnadadora cuando entró a formar parte de la familia real, pero nada más lejos de la realidad. Charlène fue recibida con los brazos abiertos, sobre todo por las hermanas de Alberto. Es más, Carolina le prestó para su boda religiosa un broche floral de su joyero personal que llevó en el pelo y que recientemente le vimos a Carlota en su enlace con Dimitri Rassam.
https://www.vanitatis.elconfidencia...aco-grimaldi-cruzada-ausencias-bodas_2150603/
La cruzada de Charlène de Mónaco contra los Grimaldi
Las ausencias de la princesa son algo ya habitual, sin embargo, llama la atención que la mayoría de estas se producen en actos de su familia política
Charlène de Mónaco en una imagen de archivo. (Getty)
AUTOR
N.TIBURCIO
Contacta al autor
@nuriatiburcio
30/07/2019
Una de las grandes incógnitas que nos dejó la boda de Louis Ducruet y Marie Chevallier es dónde se encontraba Charlène y por qué no apareció en la foto familiar tomada a las puertas de la catedral del principado, donde el hijo de la princesa Estefanía y su novia celebraron su boda religiosa el sábado por la tarde. La familia Grimaldi al completo, incluidos los dos hijos extramatrimoniales del príncipe Alberto, Jazmín Grace y Alexander, no quisieron perderse el enlace, pero sí lo hizo Charlène y sin causa aparente.
Las ausencias de la princesa son algo ya habitual; sin embargo, llama la atención que la mayoría de estas se producen cuando se trata de un evento protagonizado por miembros de su familia política. Muy comentadas han sido sus bajas en el Baile de la Rosa, el gran evento social del principado que organiza anualmente su cuñada Carolina, con la que dicen que mantiene una fría y tirante relación. En 2015 la princesa decidió no asistir y esa ha sido la tónica de cada año desde entonces. De nuevo, sin una justificación.
Lo mismo sucede con las bodas de los sobrinos de Alberto. No acudió a la boda religiosa de Andrea Casiraghi y Tatiana Santo Domingo en enero de 2014; tampoco lo hizo a la boda de Pierre y Beatrice Borromeo, ausentándose de la ceremonia civil y también de la religiosa, celebradas en junio y julio de 2017, respectivamente. Ahora la historia se repite con Louis Ducruet, aunque esta vez no se puede utilizar su supuesta mala relación con la madre del novio para justificar su baja, como sí se hizo con Carolina.
Y es que en teoría Estefanía es la gran aliada de Charlène, por lo que nadie entiende por qué no estuvo allí. Cualquiera podría pensar que los Grimaldi recibieron mal a la exnadadora cuando entró a formar parte de la familia real, pero nada más lejos de la realidad. Charlène fue recibida con los brazos abiertos, sobre todo por las hermanas de Alberto. Es más, Carolina le prestó para su boda religiosa un broche floral de su joyero personal que llevó en el pelo y que recientemente le vimos a Carlota en su enlace con Dimitri Rassam.
Fría relación con Carolina
Analizando las agendas de Charlène y Carolina en los últimos meses, es evidente que evitan coincidir y, por su mala relación como cuñadas, se han convertido en las Meghan y Kate de Mónaco. Desde noviembre, tan solo han aparecido juntas en dos acontecimientos. El primero de ellos fue la Fiesta Nacional de Mónaco, a la que tradicionalmente asiste toda la familia Grimaldi y es complicado causar baja injustificada. El segundo fue la visita de Estado del presidente de China y su esposa al pequeño principado hace pocos meses. Y es que en un evento tan importante institucionalmente, Alberto quiso contar con su mujer, sus hijos y sus dos hermanas. Todo apoyo era poco.
Aunque las dos estuvieron en el mismo escenario en ambas ocasiones, no hay ni una sola fotografía de ellas interactuando. Ni una sonrisa, ni un saludo, ni un acercamiento físico. La fórmula que utilizan las dos princesas para no verse las caras es la siguiente: cuando Alberto acude a un acto con Charlène lo hace sin Carolina, y viceversa, cuando al príncipe le toca compartir compromiso con su hermana, es su mujer la que no asiste. Así pues, han estipulado una especie de norma no escrita para coincidir lo menos posible.
Y es que en teoría Estefanía es la gran aliada de Charlène, por lo que nadie entiende por qué no estuvo allí. Cualquiera podría pensar que los Grimaldi recibieron mal a la exnadadora cuando entró a formar parte de la familia real, pero nada más lejos de la realidad. Charlène fue recibida con los brazos abiertos, sobre todo por las hermanas de Alberto. Es más, Carolina le prestó para su boda religiosa un broche floral de su joyero personal que llevó en el pelo y que recientemente le vimos a Carlota en su enlace con Dimitri Rassam.
https://www.vanitatis.elconfidencia...aco-grimaldi-cruzada-ausencias-bodas_2150603/
- Registrado
- 28 Dic 2014
- Mensajes
- 76.911
- Calificaciones
- 227.005
